We hebben de laatste maanden weer heel wat patiëntjes kunnen helpen dank zij jullie steun allemaal. Dank u wel !!
Bij deze een pakkend verhaal dat we vandaag hebben gekregen van de papa van Thomas.
Hallo Allemaal.
Wij zijn de Familie Mertens Garcia.
Het was 27 Juni 2023 toen het gebeurde.
Ik was nog niet lang thuis, heel de dag gewerkt en klaar voor een douche. Irandi was beneden met de kinderen en klaar om de ramen te wassen.
Ze had een emmer half gevuld met heet water op het aanrecht gezet om de zeep in op te lossen.
Thomas had ze in de draagzak op haar rug gezet zodat hij niet met zijn o zo grijpende handjes aan van alles zou kunnen zitten, hij liep nog maar net en zat overal aan.
Plots hoorde ik een afgrijselijke schreeuw, het ging echt door merg en been.
Het was me in een milliseconde overduidelijk dat er echt iets ergs aan de hand was.
Binnen de 5 seconden stond ik beneden, ik zag Thomas in de zetel liggen vuurrood en Irandi schreeuwend langs hem.
Het was gebeurd.
Hij had emmer water met zeep omver getrokken en was tussen hen in beland.
Ik kon nog maar aan een ding denken en dat was de douche, ik moest en zou hem zo snel mogelijk onder douche krijgen.
Ik greep hem vast bij zijn armpjes en meteen loste zijn huid van zijn arm.
ik kon hem enkel opnemen door hem met mijn beide armen te grijpen en zo naar boven te dragen.
Eens onder de douche was hij niet te houden, ik had nooit kunnen denken dat een mannetje van 8 kg zo te keer kon gaan.
Als man van 85kg moest ik al mijn macht boven halen om hem onder het water te kunnen houden.
Ondertussen was Irandi ook boven gekomen, ik had nu wel door dat we de hulpdiensten moesten verwittigen.
Dus wisselden we van plaats zodat ik kon bellen.
Het leek wel uren, wat 10 minuten bleek te zijn.
De Ambulancier wist meteen te vragen of er nog iemand verbrand was.
Tot op dat moment had ik nog alleen maar oog gehad voor onze Thomas, ik wist echter niet wat er juist gebeurd was in de chaos.
Juist! Irandi had ook dezelfde lading over haar rug gekregen en door al de adrenaline had ze nog niets gevoeld of gezegd.
Onmiddellijk ging ze ook mee onder het water.
Al snel besliste de spoedarts om naar het brandwondencentrum van UZ Leuven te vertrekken.
Gelukkig paste mijn Broer op Matheo en kon ik er achteraan.
In het ziekenhuis werd ik heel goed opgevangen, ook door de sociale dienst die mij in contact bracht met help brandwonden kids.
Elke dag op en af naar Leuven, geen lachertje.
Ik stuurde een mail naar HBK en kreeg bijna onmiddellijk een mailtje terug met de boodschap dat ze mij de brandstof en parking aan het UZ gingen terug betalen.
Ik was verwonderd, ik kon mijn oren of beter gezegd mijn ogen niet geloven.
Nee niet zomaar een vergoeding maar een heel flink bedrag.
Natuurlijk gaat het je niet om het geld, Thomas en Irandi zijn niet meer in gevaar. Daar ging het om.
Maar het gevoel dat er iemand over je schouder mee kijkt en zorgt voor de dingen waar je op zo een moment niet aan denkt gaf me een heel warm gevoel.
Dat er nog mensen zijn die op de achtergrond inzitten met het leed van een doordeweeks gezinnetje uit Lommel gaf me een hart onder de riem.
Ik voelde me gesteund in dit hele verhaal, ik was degene die sterk moest blijven de man des huizes. Ik voelde me niet alleen.
Thomas moest bijna elke dag onder narcose om zijn wonden te kunnen verzorgen, de rekeningen liepen op…
Ook daar kwam help brandwonden kids in tussen.
Ondertussen zijn de wonden (geheeld) en alles gaat weer zijn gangetje.
Thomas heeft zijn compressie broekje met jel pad en bijna alle rekeningen zijn betaald.
Ik wil Help Brandwonden Kids bedanken voor niet alleen de Financiële steun, maar ook voor het hart wat ze me onder de riem hebben gestoken.
Echte Top mensen waarop je kan vertrouwen.
Een dikke dikke dikke Merci.
Groetjes en tot snel op een van de activiteiten.
Ruben, Irandi
Matheo, Thomas
